ทัศนคติต่อวิชาชีพสถาปนิก

สมัยมัธยม
อาชีพสถาปนิก ดูจะเป็นอาชีพที่เท่ดีจริงๆในสายตาของใครหลายคน แม้กระทั่งตัวเอง จากข้อมูลที่ได้รับจากสื่อหลายๆอย่าง ทั้งหนังสือเอย ทีวีเอย เวลาเอาเรื่องเกี่ยวกะสถาปนิกมาลง จะเห็นภาพพจน์ของวิชาชีพนี้ดูเซอๆหน่อย ไม่ก็ภูมิฐานไปเลย เป็นคนที่มีแนวคิดที่แปลกแหวกไม่เหมือนใคร ทำให้รู้สึกสนใจในสายวิชาชีพนี้ พร้อมกับเหมือนเป็นความเชื่อของผู้ใหญ่ ส่วนใหญ่ ที่มักจะพูดว่าหากเรียนสายวิทย์-คณิต และ วาดรูปเก่ง ชอบศิลปะ ควรจะเรียนสถาปัตย์ สะกดจิตกันตั้งแต่มัธยมต้น ผลสุดท้ายเลยเลือกจะมุ่งทางนี้จริงๆ แต่โดยส่วนตัวผมแล้ว สมัยมัธยมนั้น ผมก็ไม่ได้อคติกับวิชาชีพนี้ กลับมองว่าเป็นอาชีพที่เท่มากซะด้วย ต้องเข้าเรียนคณะนี้ให้ได้ ม.ปลาย ปีสุดท้ายเลย พยายามขยันๆมากกว่าเดิม ผลสุดท้ายก็เอ็นท์ติด ก็ดีใจ คิดว่า จะได้เข้าเรียนแล้ว จบไปจะเป็นสถาปนิกที่เจ๋งๆแบบในทีวี ในหนังสือมั่งแล้ว ผมเผ้านี่ จะไว้ให้ยาวๆเลย คณะนี้มันต้องเซอ อาชีพนี้มันต้องติสท์ ความคิดแบบเด็กๆ คืออยากเท่แบบคนอื่นเขา อยากดูดีแบบคนอื่นเขา แค่นั้น สถาปนิกได้ออกแบบบ้าน แค่อยากทำได้แบบเขา เท่านั้น

พอได้มาเข้าเรียนคณะนี้
ได้เริ่มเรียนรู้หลักการทำงาน วิชาดีไซน์ วิชาคอน ปี1นี่ ยังรู้สึกสบายๆ ทำไปเรื่อย สนุกไปเรื่อย มาเริ่มรู้ตัวตอนปีสูงๆ ปี4 หนักมาก ตรากตรำในการทำงานเหลือเกิน งานเยอะ จะจัดเวลายังไงดี อาชีพนี้ไม่ง่ายอย่างที่คิด ทุกอย่างต้องจริงจังกับมัน ความคิดเริ่มเปลี่ยนไป จะทำตัวลอยชายไปวันๆเหมือนสมัยเด็กๆไม่ได้แล้ว มัวแต่เซอ มัวแต่เมา เฮฮาไปเรื่อย ไม่ได้ซะแล้ว ต้องมีความรับผิดชอบมากขึ้น สำนึกตัวว่า อาชีพนี้นี่งานมาก่อนเหนือทุกอย่างจริงๆ ทำไม่ได้ตามเวลา ทำดีไม่ได้ตามที่คิด คนที่รู้สึกแย่กับมัน ไม่ใช่ใคร นอกจากตัวเรา ต้องขยัน ไม่ใช่แค่ให้มากขึ้น แต่ต้องขยันให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ กะเวลาทุกอย่างให้เพียงพอ จะจัดการกับตัวเองยังไงดี ให้สามารถทำงานได้ครบ ทำได้เสร็จ โดยที่ได้พักผ่อนแบบคนปกติๆด้วย ทัศนคติต่อวิชาชีพนี้เลยเปลี่ยนเป็นอาชีพที่ต้องใช้ความรับผิดชอบสูง และ ใช้ความอดทน พยายามมากมายจริงๆ แต่ก็รู้สึกดีที่การเรียนสายนี้ทำให้เรามองโลกต่างจากคนอื่น ได้ฝึกฝนอะไรหลายๆอย่าง ที่เราไม่เคยคิดจะลองทำมาก่อน พอฝึกงานนี่ยิ่งรู้เลย เรื่องความรับผิดชอบ ความอดทน มาก่อนเลย อาชีพนี้สุดๆจริงๆ ถึงจะเหนื่อยแต่ก็เริ่มชินกับมันแล้ว

หลังจากเรียนเรียนจบ
อาชีพนี้ ดูดีไม่เบา ยิ่งรู้จำนวนสถาปนิกต่อคนธรรมดาแล้ว ยิ่งรู้สึกว่ามันแตกต่าง รู้สึกว่าแม้จะเหนื่อย ลำบากขนาดไหนแต่ว่าหากจบออกมาได้นี่ สุดยอด เริ่มเข้าใจเหตุผลจริงๆแล้ว ว่าทำไมตัวเองต้องทนเรียนหนักกว่าคนอื่นเขา นอนน้อยกว่าคนอื่นเขา เหตุผลคือเพื่อให้ได้เป็นสถาปนิก ส่วนน้อยของคนในสังคม ทำหลายๆอย่างได้แบบที่คนอื่นเขาทำไม่ได้ ทำให้รู้สึกดีๆกับสายอาชีพนี้มากขึ้น